«Το Μαύρο Πάσχα για τους Θρακιώτες» (6 Απριλίου 1914)

 Θα μας το θυμίζει το μνημείο των Θρακών

Με αφορμή την ανέγερση του μνημείου των Θρακών στην Αλεξανδρούπολη, παραμονές του Πάσχα, καλόν είναι να  θυμηθούμε ένα άλλο μαύρο  και οδυνηρό Πάσχα των Θρακών. Ένα «Μαύρο Πάσχα» Πριν από 108 χρόνια, που κάποιοι ή δεν το έχουν καν ακούσει ή το έχουν ξεχάσει και η επίσημη πολιτεία  περί άλλων δυστυχώς τυρβάζει.

6η Aπριλίου 1941: Μια ημέρα είναι γνωστή σ’ όλους τους Έλληνες ως η ημερομηνία κατά την οποία η Γερμανία επετέθη στην Eλλάδα στα #Ελληνοβουλγαρικά σύνορά μας.

Για τους Θρακιώτες, όμως, η ημέρα αυτή σηματοδοτεί  άλλες οδυνηρές μνήμες.

Αναφέρομαι στις 6 Απριλίου 1914, που έχει καταγραφεί ως το Μαύρο Πάσχα για τους Θρακιώτες. Είναι η ημερομηνία που  οι Νεότουρκοι εκδίωξαν τους Έλληνες πολλών χωριών της επαρχίας Αρκαδιούπολης, Βιζύης και άλλων περιοχών της Θράκης. Το ίδιο έτος πραγματοποιήθηκαν και διωγμοί, δολοφονίες, απελάσεις, διαρπαγές, εμπρησμοί και λεηλασίες κατά των Ελλήνων των περιοχών Ηράκλειας, Μαλγάρων και Κεσσάνης.

 

Τότε που  150.000 Θρακιώτες από τη Μακρά Γέφυρα, τη Μάδυτο, την Καλλίπολη, τις Σαράντα Εκκλησιές, τη Ραιδεστό, το Σκοπό και άλλες περιοχές της Ανατολικής Θράκης εκτοπίστηκαν από τους Νεότουρκους στη Μικρά Ασία και ελάχιστοι από αυτούς επέζησαν από τις πορείες στα τάγματα εργασίας, όπως και χιλιάδες άλλοι Μικρασιάτες και Πόντιοι, γιατί απλά και μόνο ήταν Έλληνες.

 

 Ο συνολικός πληθυσμός των εξόριστων Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης που εκτοπίστηκαν μέχρι και το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου έφτασε τελικά τις 220.000 ψυχές, σύμφωνα με στοιχεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Παρά τους διωγμούς αυτούς η ψυχή της Ανατολικής Θράκης άντεξε και γνώρισε την απελευθέρωσή της  από τον Ελληνικό Στρατό το καλοκαίρι του 1920 και παρέμεινε ελεύθερη μέχρι τον Οκτώβριο του 1922, οπότε αποχώρησε ο Ελληνικός Στρατός και μαζί με αυτούς και πολλοί Θρακιώτες για να αποφύγουν τα αντίποινα των Τούρκων. Για να ολοκληρωθεί π ξεριζωμός των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης  το 1923 με την Ανταλλαγή των πληθυσμών.

 

Και παρά το γεγονός ότι η Θρακική Γενοκτονία είναι και ιστορικά αποδεδειγμένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη,  αποσιωπείται και ελάχιστα μνημονεύεται από την Ελληνική ιστοριογραφία, όπως αναφέρει ο ιστορικός και Καθηγητή του Α.Π.Θ.  Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος.

Ο ίδιος καθηγητής σημειώνει με έμφαση ότι “… η αφετηρία των διωγμών και της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Μ. Ασίας και αργότερα του Πόντου υπήρξε ο χώρος της Ανατολικής Θράκης. Εκεί δοκίμασαν και εφάρμοσαν για πρώτη φορά το μοντέλο των μετατοπίσεων (και διωγμών) των Ελληνικών πληθυσμών και των εθνικών εκκαθαρίσεων, εκεί επέβαλαν τη γενοκτονική τους συμπεριφορά και εκεί αξιοποίησαν τα θλιβερά αποτελέσματα των πειραμάτων τους, ώστε να τα επεκτείνουν σχεδόν αμέσως (και με μεγαλύτερη επιτυχία) στη Δυτική Μικρασία και αργότερα σε κραυγαλέο βαθμό (και μεγαλύτερη αγριότητα) στον Πόντο”.

Το έγκλημα της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολής (Πόντου, Μ. Ασίας, Ανατ. Θράκης) αποκαλύπτουν και ομολογούν ακόμη και σύγχρονοι Τούρκοι ιστορικοί συγγραφείς, όπως ο Φονάτ Ντουντάρ, που μελετά, με πάθος και καθάριο βλέμμα, τα πρόσφατα αποχαρακτηρισθέντα Τουρκικά Αρχεία της εποχής εκείνης.

 

 Πρόσφατα εκδόθηκε στο τρίτο έργο του για το θέμα αυτό με τίτλο: “Η εθνοτική μηχανική των Νεότουρκων και ο εκτουρκισμός της Ανατολίας” (1913 – 1918), όπου  ο Φονάτ Ντουντάρ , σε σχετική συνέντευξή του ομολογεί ότι «… Με ενδιαφέρει, μεταξύ άλλων, το πώς η εξουσία κατέγραψε στα επίσημα έγγραφά της τις βιαιότητες που η ίδια σχεδίασε και εκτέλεσε (και που φυσικά η ίδια ποτέ δεν το παραδέχθηκε). Είχα την τύχη να είμαι ο πρώτος ερευνητής που διάβασε ορισμένα αρχεία, τα οποία αποχαρακτηρίστηκαν πρόσφατα. Τα αρχεία αυτά λοιπόν παρουσιάζουν λεπτομερώς τα στάδια που σχεδίου δράσης εναντίον του Ρωμιών που κατάρτισε το καθεστώς των Νεοτούρκων.” (με τη βοήθεια Γερμανών στρατηγών).

 Με σαφήνεια προκύπτει από τα Τουρκικά αρχεία ότι η γενοκτονική συμπεριφορά των  Νεοτούρκων  στην περιοχή της Αν. Θράκης  ήταν αποτέλεσμα ενός πολύ καλά οργανωμένου και  σατανικού σχεδίου, δοθέντος ότι σε όλη την Ανατολική Θράκη που είχε ερημωθεί από τον Ελληνικό πληθυσμό ζήτημα να παρέμειναν μόνο 30.000 – 40.000 Έλληνες, και μάλιστα στη πλειοψηφία τους γέροι, ανήμποροι και απροστάτευτοι. Κορύφωση των διωγμών σε βάρος του Ελληνικού στοιχείου το Μαύρο Πάσχα του 1914 (6η Απριλίου).

Τότε αναγκάστηκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο (μοναδικός προστάτης του Ελληνισμού), έπειτα από προηγηθείσες έντονες διαμαρτυρίες, να κλείσει τα σχολεία και τις εκκλησίες, να κηρύξει γενικό πένθος και την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία εν διωγμώ και να υψώσει φωνή έντονης διαμαρτυρίας προς την υψηλή Πύλη και τις πρεσβευτικές αρχές των Μεγάλων Δυνάμεων.

 Δράττομαι της ευκαιρίας να αναφερθώ σε ένα μεγάλο Θρακιώτη αγωνιστή, και από το 1920 Βουλευτή στην αρχή Ραιδεστού και στη συνέχεια μέχρι το 1952 Έβρου, και διατελέσαντας πλειστάκις Υπουργός, τον  Φίλιππο Μανουηλίδη.

 

Από την Ραιδεστού, ο Φίλιππος Μανουηλίδης, γόνος πλούσιας οικογένειας, άρχισε να αναπτύσσει εθνική και πολιτική δράση και για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της ξεριζωμένης και υπό διωγμό Θράκης ίδρυσε τη «Θρακική Ένωση», μια Εθνική οργάνωση,  της οποίας και ανακηρύχθηκε Πρόεδρος. Το 1918, ως Πρόεδρος της Θρακικής Ένωσης συνεργάζεται με το Πατριαρχείο και τον Μητροπολίτη Αίνου και μετέχει στην επιτροπή που ίδρυσε το Πατριαρχείο (καθ΄ υπόδειξη του Βενιζέλου) για να οργανώσει την παλιννόστηση των ελληνικών πληθυσμών της Ανατολικής Θράκης και των παραλίων της Προποντίδας, που είχαν εκτοπιστεί από τους Νεότουρκους στα βάθη της Ανατολής.

Ως γνώστης των ζητημάτων της Ανατολικής Θράκης έλαβε ενεργό μέρος σε όλες τις συζητήσεις και παρέσχε πολύτιμες συμβουλές στην οργάνωση των υπηρεσιών που ασχολείτο με την ανοικοδόμηση των καταστραμμένων χωριών και συνοικισμών και τον εφοδιασμό των παλιννοστούντων αγροτών που είχαν χάσει τα πάντα, με ζώα, γεωργικά εργαλεία αλλά και χρήματα. Ο ίδιος δε μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ως Βουλευτής Έβρου και Υπουργός των Φιλελευθέρων κατέστρωσε και υλοποίησε ένα ευρύ πρόγραμμα αποκατάστασης των διωγμένων από την Αν. Θράκη, τον  Πόντο και την Μικρά Ασία Ελλήνων.

 Λεπτομέρειες για τη Γενοκτονία αυτή του Θρακικού Ελληνισμού μας δίνουν οι εκθέσεις προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο των κατά τόπους Μητροπολιτών, καθώς και το βιβλίο με τίτλο: “Μαύρη βίβλος” που εξέδωσε το Πατριαρχείο το 1919.

 Τις απαρχές βέβαια των διωγμών του Θρακικού Ελληνισμού τις βρίσκουμε στο χώρο της Βορ. Θράκης (Ανατ. Ρωμυλίας) το 1906. Τότε που οι Βούλγαροι με την εθνικιστική τους μανία και με τους κομιτατζήδες ως  εκτελεστικά όργανα οργάνωσαν τις σφαγές και τις διώξεις στην Αγχίαλο και σε πολλές  άλλες πόλεις σε βάρος του ελληνικού στοιχείου που εξανάγκασαν πολλούς Έλληνες να καταφύγουν στην τουρκοκρατούμενη Ανατολική και Δυτική Θράκη και οι περισσότεροι στην ελεύθερη Ελλάδα.