Φίλε Εκδότη του «Νομικού Λόγου»
Το παιδί έγινε ήδη πέντε ετών! Ξεπέρασε με επιτυχία τις βρεφικές ασθένειες και τώρα το καμαρώνετε μια χαρά παιδί! Και εσύ και οι συνεργάτες σου (ο Γιώργος, η Ελένη, ο Άκης, ο Αντώνης και τόσοι άλλοι)! Μόνο όσοι δεν έτυχε να ασχοληθούν με τη σύλληψη, την γέννηση και την ανατροφή μιας εφημερίδας δεν μπορούν να καταλάβουν τι κόπο, αγωνία και μεράκι χρειάζεται όλη αυτή η προσπάθεια! Εύχομαι να είστε γεροί να συνεχίσετε το έργο της ανατροφής του! Και να καμαρώνετε για περαιτέρω επιτυχίες του! Και όταν μετά από χρόνια θα μιλάνε για τον «Νομικό Λόγο», την φωνή του Δικηγορικού Συλλόγου Αλεξανδρούπολης, να αναπολείτε με χαρά και συγκίνηση τις αγωνίες της γέννας του και τις δυσκολίες της ανάθρεψής του! Αυτή είναι άλλωστε η χαρά κάθε γονιού για το παιδί του!
Με την ευκαιρία αυτή των γενεθλίων του «Νομικού λόγου» επιτρέψτε μου να διατυπώσω και κάποιες σκέψεις που εμπεριέχουν περισσότερο αφελή και απλοϊκά ερωτήματα ενός συμπολίτη σας παρά σοβαρότητα και επιστημοσύνη αφού η καθημερινή πρακτική σήμερα στερείται και σοβαρότητας και επιστημοσύνης!
Απ΄ όσα θυμάμαι ο Αστικός Κώδικας θέτει εκτός συναλλαγής «τα κοινά τοις πάσι, τα κοινής χρήσεως και τα πρωρισμένα εις εξυπηρέτησιν δημοσίων, δημοτικών, κοινοτικών ή θρησκευτικών σκοπών»! Και μέσα «στα κοινά τοις πάσιν» είναι οι αιγιαλοί, οι λιμένες και όρμοι!
Κάποτε ο αιγιαλός κάτω από τον Φάρο έφθανε μέχρι το τοίχος της παραλίας! Και οι Αλεξανδρουπολίτες, χαιρόταν την παραλία, την αμμουδιά, την θάλασσα, τα βοτσαλάκια της, τα κέντρα της, την ομορφιά της! Γιατί την θεωρούσαν δική τους (κοινή τοις πάσι). Εκεί κάνανε οι περισσότεροι το μπάνιο τους! Εκεί γλεντούσαν, τραγουδούσαν, ερωτεύονταν και χαιρόντουσαν πικάντικες θαλασσινές λιχουδιές! Εκεί ψάρευαν ψάρια, χταπόδια, μύδια, στρείδια και …κορίτσια! Εκεί έκαναν ότι γούσταραν και όποτε γούσταραν! Δικιά τους ήταν η παραλία και ότι ήθελαν έκαναν! Λογαριασμό δεν έδιναν σε κανέναν! Ήταν με λίγα λόγια κύριοι, νομείς και κάτοχοι κληρονομικώ δικαιώματι ή άλλως, ως καθολικοί διάδοχοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορικής επικυριαρχίας και της Βουλγαρικής …λαιμαργίας, που με αγώνες και αίμα κατόρθωσαν να αποτινάξουν από πάνω τους! Άλλωστε και οι διανοία κυρίου λαβόντες εις την νομή αυτών αδέσποτον (μετά την αποχώρηση Οθωμανών και Βουλγάρων) κινητόν, κατέστησαν κύριοι αυτού!
Μετά ήρθαν κάποιοι (ο Θεός να τους έχει καλά εκεί πάνω!) και έριξαν παράνομα χιλιάδες τόνους βυθοκορρύματα απ΄ την εκβάθηση του λιμανιού. Μετά ήρθαν και άλλοι και έριξαν και άλλα, και άλλα, μέχρι που χάθηκε η ακτή! Και η πόλη από παραθαλάσσια, έγινε μεσογειακή!
Και μετά ήρθε το Δημόσιο! Και μια ωριαία πρωία είπε: «Ο χώρος αυτός είναι δικός μου». Και μας τον πήρε. Δημόσιο είναι, είπαμε, δεν πειράζει, πάλι σε μας ανήκει! Και δεν αντιδράσαμε! Ούτε για την διατάραξη, ούτε για την αποβολή ούτε και για την …προσβολή της νομή και της νοημοσύνης μας!
Και μετά το Δημόσιο το έπαιξε και επιχειρηματίας! Έκανε μια εταιρία του Εμπορικού Νόμου και της έδωσε προίκα αυτή την ακτή. Και χάσαμε και τη νομή, και την κατοχή και την παραμονή μας πάνω σ΄ αυτή σ΄ αυτήν την έκταση!
Και μάθαμε μετά, ότι, στην εταιρία αυτή το Δημόσιο το παίζει μεν ως Δημόσιο, την εκμεταλλεύεται δε ως fiscus! Και όχι μόνο αυτό, αλλά είπε και από πάνω: «Πετάξετε έξω όλους όσους θέλουν να το παίξουν κτήτορες, προκτήτορες, νομείς κάτοχοι, προκάτοχοι και τα τοιαύτα! Δικιά μου είναι η έκταση και θα πληρώνουν για να μπουν μέσα»!
Το παιδί έγινε ήδη πέντε ετών! Ξεπέρασε με επιτυχία τις βρεφικές ασθένειες και τώρα το καμαρώνετε μια χαρά παιδί! Και εσύ και οι συνεργάτες σου (ο Γιώργος, η Ελένη, ο Άκης, ο Αντώνης και τόσοι άλλοι)! Μόνο όσοι δεν έτυχε να ασχοληθούν με τη σύλληψη, την γέννηση και την ανατροφή μιας εφημερίδας δεν μπορούν να καταλάβουν τι κόπο, αγωνία και μεράκι χρειάζεται όλη αυτή η προσπάθεια! Εύχομαι να είστε γεροί να συνεχίσετε το έργο της ανατροφής του! Και να καμαρώνετε για περαιτέρω επιτυχίες του! Και όταν μετά από χρόνια θα μιλάνε για τον «Νομικό Λόγο», την φωνή του Δικηγορικού Συλλόγου Αλεξανδρούπολης, να αναπολείτε με χαρά και συγκίνηση τις αγωνίες της γέννας του και τις δυσκολίες της ανάθρεψής του! Αυτή είναι άλλωστε η χαρά κάθε γονιού για το παιδί του!
Με την ευκαιρία αυτή των γενεθλίων του «Νομικού λόγου» επιτρέψτε μου να διατυπώσω και κάποιες σκέψεις που εμπεριέχουν περισσότερο αφελή και απλοϊκά ερωτήματα ενός συμπολίτη σας παρά σοβαρότητα και επιστημοσύνη αφού η καθημερινή πρακτική σήμερα στερείται και σοβαρότητας και επιστημοσύνης!
Απ΄ όσα θυμάμαι ο Αστικός Κώδικας θέτει εκτός συναλλαγής «τα κοινά τοις πάσι, τα κοινής χρήσεως και τα πρωρισμένα εις εξυπηρέτησιν δημοσίων, δημοτικών, κοινοτικών ή θρησκευτικών σκοπών»! Και μέσα «στα κοινά τοις πάσιν» είναι οι αιγιαλοί, οι λιμένες και όρμοι!
Κάποτε ο αιγιαλός κάτω από τον Φάρο έφθανε μέχρι το τοίχος της παραλίας! Και οι Αλεξανδρουπολίτες, χαιρόταν την παραλία, την αμμουδιά, την θάλασσα, τα βοτσαλάκια της, τα κέντρα της, την ομορφιά της! Γιατί την θεωρούσαν δική τους (κοινή τοις πάσι). Εκεί κάνανε οι περισσότεροι το μπάνιο τους! Εκεί γλεντούσαν, τραγουδούσαν, ερωτεύονταν και χαιρόντουσαν πικάντικες θαλασσινές λιχουδιές! Εκεί ψάρευαν ψάρια, χταπόδια, μύδια, στρείδια και …κορίτσια! Εκεί έκαναν ότι γούσταραν και όποτε γούσταραν! Δικιά τους ήταν η παραλία και ότι ήθελαν έκαναν! Λογαριασμό δεν έδιναν σε κανέναν! Ήταν με λίγα λόγια κύριοι, νομείς και κάτοχοι κληρονομικώ δικαιώματι ή άλλως, ως καθολικοί διάδοχοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορικής επικυριαρχίας και της Βουλγαρικής …λαιμαργίας, που με αγώνες και αίμα κατόρθωσαν να αποτινάξουν από πάνω τους! Άλλωστε και οι διανοία κυρίου λαβόντες εις την νομή αυτών αδέσποτον (μετά την αποχώρηση Οθωμανών και Βουλγάρων) κινητόν, κατέστησαν κύριοι αυτού!
Μετά ήρθαν κάποιοι (ο Θεός να τους έχει καλά εκεί πάνω!) και έριξαν παράνομα χιλιάδες τόνους βυθοκορρύματα απ΄ την εκβάθηση του λιμανιού. Μετά ήρθαν και άλλοι και έριξαν και άλλα, και άλλα, μέχρι που χάθηκε η ακτή! Και η πόλη από παραθαλάσσια, έγινε μεσογειακή!
Και μετά ήρθε το Δημόσιο! Και μια ωριαία πρωία είπε: «Ο χώρος αυτός είναι δικός μου». Και μας τον πήρε. Δημόσιο είναι, είπαμε, δεν πειράζει, πάλι σε μας ανήκει! Και δεν αντιδράσαμε! Ούτε για την διατάραξη, ούτε για την αποβολή ούτε και για την …προσβολή της νομή και της νοημοσύνης μας!
Και μετά το Δημόσιο το έπαιξε και επιχειρηματίας! Έκανε μια εταιρία του Εμπορικού Νόμου και της έδωσε προίκα αυτή την ακτή. Και χάσαμε και τη νομή, και την κατοχή και την παραμονή μας πάνω σ΄ αυτή σ΄ αυτήν την έκταση!
Και μάθαμε μετά, ότι, στην εταιρία αυτή το Δημόσιο το παίζει μεν ως Δημόσιο, την εκμεταλλεύεται δε ως fiscus! Και όχι μόνο αυτό, αλλά είπε και από πάνω: «Πετάξετε έξω όλους όσους θέλουν να το παίξουν κτήτορες, προκτήτορες, νομείς κάτοχοι, προκάτοχοι και τα τοιαύτα! Δικιά μου είναι η έκταση και θα πληρώνουν για να μπουν μέσα»!
Μπορεί λοιπόν να είμαστε καλόπιστοι και αφελείς, αλλά τόσο βλάκες δεν είμαστε. Και επειδή εκεί και ο προπάππους μου (και ο δικός σας) και παππούς μου (και ο δικός σας), και ο πατέρας μου (και ο δικός σας) και εγώ (και εσείς) και τα παιδιά μου (και τα δικά σου παιδιά) έχουμε τις ρίζες μας, τις μνήμες μας, τη συνοχή μας, τα δικαιώματά μας, και τέλος πάντων την ύπαρξή μας, κάτι πρέπει να κάνουμε!
Θα έλεγα να βροντοφωνάξουμε «έξω οι σφετεριστές της πατρικής μας περιουσίας», αλλά αυτό δεν φθάνει. Δεν θα ιδρώσει κανενός το αυτί!
Μήπως θα δεχόσασταν να αναλάβετε την πρωτοβουλία να εφαρμόσουμε μια άλλη διάταξη του Αστικού Κώδικα; Αυτή που αναφέρει ότι «ο νομέας δικαιούται να αποκρούσει δια της βίας πάσαν διατάραξιν ή απειλουμένην απειλήν εκ της νομής του»;
Λέω, μήπως …… μπας και κάποιοι αντιληφθούν ότι σ΄ αυτή τη πόλη, εκτός από …Δημόσιες εταιρίες, ζουν και ελεύθεροι, σκεπτόμενοι άνθρωποι!
Με εκτίμηση
Θόδωρος Ορδουμποζάνης
Σημείωση: Τα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής μου τα πέρασα πάνω σ΄ αυτή τη παραλία. Τα επόμενα 35 εργαζόμενος λίγο πιο πάνω απ΄ την ίδια παραλία. Τα τελευταία χρόνια, αγναντεύοντας από μακριά τη χαμένη παραλία! Έχω λοιπόν δικαίωμα να μη ξεχνώ και να απαιτώ!
Λεζάντες φωτογραφιών:
1η : Άποψη της παραλίας από ψιλά
2η : Η παραλία των παππούδων μας
3η : Η παραλία των γονιών μας
4η :Και οι αποδείξεις της κατοχής, νομής και κυριότητάς μας!
5η : Πως την καταντήσαμε σήμερα
Θα έλεγα να βροντοφωνάξουμε «έξω οι σφετεριστές της πατρικής μας περιουσίας», αλλά αυτό δεν φθάνει. Δεν θα ιδρώσει κανενός το αυτί!
Μήπως θα δεχόσασταν να αναλάβετε την πρωτοβουλία να εφαρμόσουμε μια άλλη διάταξη του Αστικού Κώδικα; Αυτή που αναφέρει ότι «ο νομέας δικαιούται να αποκρούσει δια της βίας πάσαν διατάραξιν ή απειλουμένην απειλήν εκ της νομής του»;
Λέω, μήπως …… μπας και κάποιοι αντιληφθούν ότι σ΄ αυτή τη πόλη, εκτός από …Δημόσιες εταιρίες, ζουν και ελεύθεροι, σκεπτόμενοι άνθρωποι!
Με εκτίμηση
Θόδωρος Ορδουμποζάνης
Σημείωση: Τα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής μου τα πέρασα πάνω σ΄ αυτή τη παραλία. Τα επόμενα 35 εργαζόμενος λίγο πιο πάνω απ΄ την ίδια παραλία. Τα τελευταία χρόνια, αγναντεύοντας από μακριά τη χαμένη παραλία! Έχω λοιπόν δικαίωμα να μη ξεχνώ και να απαιτώ!
Λεζάντες φωτογραφιών:
1η : Άποψη της παραλίας από ψιλά
2η : Η παραλία των παππούδων μας
3η : Η παραλία των γονιών μας
4η :Και οι αποδείξεις της κατοχής, νομής και κυριότητάς μας!
5η : Πως την καταντήσαμε σήμερα
(Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στη περιοδική έκδοση «Νομικός Λόγος» του Δικηγορικού Συλλόγου Αλεξανδρούπολης, τ. 46 Ιανουαρίου 2008, σελ. 6-7, με την ευκαιρία συμπλήρωσης 5 ετών έκδοσης του περιοδικού).
ooooooo
ΑπάντησηΔιαγραφή